تأثیر آموزش شایستگی هیجانی- اجتماعی بر پرخاشگری، حل مسئله، و خوش بینی دانش آموزان با پایگاه اجتماعی اقتصادی پایین

زمینه و هدف: نتایج مطالعات حاکی از آن است که مجموعه ­ای از عناصر هیجانی، شناختی، رفتاری، و اجتماعی در تحول هیجانی - اجتماعی نقش ایفا می­ کنند. بدین ترتیب هدف از انجام پژوهش حاضر، بررسی تأثیر آموزش شایستگی­ هیجانی - ­اجتماعی بر پرخاشگری، حل‌مسئله ­اجتماعی، و خوش­بینی دانش ­آموزان مربوط به پایگاه اجتماعی­ اقتصادی پایین بود. روش: روش پژوهش نیمه­ آزمایشی از نوع پیش ­آزمون - پس­ آزمون باگروه گواه است. جامعه آماری شامل تمامی دانش ­آموزان دختر مقطع اول متوسطه با پایگاه اجتماعی­ اقتصادی پایین شهرستان بابل در سال 1395 بود که از بین آنها 30 نفر از طریق نمونه ­گیری تصادفی خوشه ­ای از مدارس مناطق کم ­برخوردار انتخاب و در دو گروه آزمایش و گواه جایدهی شدند (هر گروه 15 نفر). برای جمع ­آوری داده­ ها از پرسشنامه ­های پرخاشگری باس و پری (1992)، حل ­مسئله اجتماعی (دی زوریلا و همکاران، 2002) و آزمون جهت­گیری زندگی برای سنجش خوش­بینی (شی یر و کارور، 1994) استفاده شد. گروه آزمایش، برنامه آموزش شایستگی هیجانی اجتماعی را به مدت 9 جلسه 90 دقیقه ­ای دریافت کردند ولی گروه گواه هیچ گونه مداخله ­ای را دریافت نکردند. یافته ­ها: نتایج حاصل از آزمون تحلیل کوواریانس تک­ متغیره و چندمتغیره نشان داد که بین نمره پرخاشگری، حل‌مسئله اجتماعی، و خوش­بینی در دانش ­آموزان گروه آزمایش و گواه در مرحله پس‌آزمون تفاوت معناداری وجود دارد (0/05>P). نتیجه­ گیری: بر اساس نتایج حاصل از پژوهش حاضر، آموزش شایستگی اجتماعی هیجانی با افزایش توانایی دانش ­آموزان درباره شناسایی، بیان و تنظیم هیجان، باعث کاهش رفتارهای پرخاشگرانه و افزایش حل مسئله شده است.